Textus Receptus

Textus Receptus (лац.: «прыняты тэкст») — назвы, якія паслядоўна атрымлівалі друкаваныя тэксты грэчаскага Новага Запавету, якія былі асновай для перакладаў арыгінальнай нямецкай Бібліі Лютэра, перакладу Новага Запавету на англійскую мову Уільяма Тындэйла, Бібліі караля Якава і большасці іншых перакладаў Новага Запавету ў Заходняй і Цэнтральнай Еўропе ў часы Рэфармацыі. Першы названы «прынятым» тэкст грэчаскага Новага Запавету быў надрукаваны ў 1516 годзе ў Базелі галандскім каталіцкім даследчыкам і гуманістам Эразмам Ратэрдамскім. Яго крытыкі спасылаюцца на тое, што гэта выданне грунтавалася ўсяго на шасці рукапісах, якія змяшчалі не ўвесь Новы Запавет. Адсутныя часткі былі перакладзеныя назад на грэчаскую з лацінскай Вульгаты. Нягледзячы на тое, што Эразмава выданне грунтавалася збольшага на рукапісах візантыйскага тыпу, яно значна адрознівалася ад класічнае формы гэтага тэксту і ўключала некаторыя адсутныя часткі, якія былі вернуты падчас адваротнага перакладу з Вульгаты.